Czy to ADHD?

 Nazwę Attention Deficit Hyperactivity Disorder (ADHD) przetłumaczono na język polski jako zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi lub zaburzenia hiperkinetyczne.
ADHD zostało pierwszy raz rozpoznane w 1902 roku przez angielskiego pediatrę. Profesor George Frederick Still odkrył, że problemy grupy dzieci charakteryzujących się niespokojnym zachowaniem i trudnościami z utrzymaniem koncentracji mają podłoże biologiczne. Obecnie wiadomo, że 80% chorych na ADHD swą przypadłość odziedziczyło.
Wpływ środowiska na rozwój i przebieg ADHD jest jednak większy niż wynika to ze statystycznych wyliczeń. Pewien procent dzieci ma coraz większe problemy z koncentracją, ponieważ nasze otoczenie przesycone jest bodźcami. Nigdy nie jest całkowicie cicho ani ciemno, zatem organizm nie może w pełni się zrelaksować i zregenerować. Zbyt dużo uwagi zajmuje radio, telewizja, komputer. Dużą rolę odgrywa też brak ćwiczeń fizycznych, a przecież szczególnie dzieci z ADHD potrzebują dużo ruchu. Również zła dieta, zawierająca sztuczne barwniki, zbyt wiele cukru, niekorzystnie wpływa na zdolność kontrolowania swego zachowania przez dziecko.
Pamiętajmy, że ADHD nie uniemożliwia uczenia się, nabywania doświadczeń i coraz dojrzalszego kierowania swoim zachowaniem. Mamy możliwość minimalizowania stopnia nasilenia choroby, na przykład w sposób wyżej opisany. Prowadzone są też dla dzieci z ADHD terapie różnego rodzaju, w tym farmakologiczne, łagodzące objawy zaburzenia.
W 40% przypadków młodzież z ADHD w okresie dojrzewania wyrasta z tej choroby. Im wcześniej rozpoczęte leczenie, tym większe szanse, że dziecko w dorosłe życie wejdzie bez ADHD. Pozostałe 60% osób w sposób coraz bardziej odpowiedzialny i samodzielny będzie podejmowało decyzje, w tym poważne decyzje dotyczące kontynuowania leczenia, dalszego kształcenia się, wyboru zawodu i nabywania kwalifikacji dodatkowych.