Depresja – jak pomóc dziecku

DEPRESJA – JAK POMÓC DZIECKU

1. Zwróć uwagę na oznaki stresu czy początkowych objawów depresyjnych u dziecka.
2. Okazuj dziecku swoje zainteresowanie, ciepło i miłość. Angażuj się w jego sprawy
3. Stawiaj przed dzieckiem wyzwania, adekwatne do jego wieku i możliwości, pozwalające na osiągnięcie sukcesu.
4. Zaplanuj razem z dzieckiem przyjemne zajęcia, jednak nie planuj nadmiernie jego dnia, pozostaw mu czas wolny.
5. Przypomnij dziecku o jego sukcesach, ważnych wydarzeniach.
6. Zadbaj o aktywność fizyczną dziecka i o jego właściwą dietę. Wspólne spacery lub wyjścia na basen mogą być również dobrą okazją do wzmocnienia pozytywnej relacji.
7. Pozwól dziecku na wyrażanie swoich emocji – zarówno tych przyjemnych, jak i nieprzyjemnych.
8. Rozmawiaj z nim o trudnych emocjach, takich jak złość, smutek czy lęk. W przypadku młodszych dzieci można wykorzystać w tym celu odpowiednie bajki terapeutyczne (np. „Garść radości, szczypta złości. Mnóstwo zabawnych ćwiczeń z uczuciami” z serii Wojciecha Kołyszko czy filmy animowane, np. „W głowie się nie mieści”).
9. Nie ponaglaj dziecka, nie staraj się go rozweselać wszelkimi dostępnymi sposobami, pozwól mu na doświadczenie smutku.
10. Spróbuj popatrzeć na wydarzenia, szczególnie kryzysowe, oczami dziecka, spróbuj zrozumieć, czego doświadcza. Wspólnie zastanówcie się, jak pokonać kryzys.
11. Nie włączaj dziecka w kłopoty dorosłych członków rodziny, mogą być dla niego zbyt obciążające.
12. Wzmocnij rodzinne więzi – kultywuj zwyczaje i tradycje rodzinne, takie jak wspólne spożywane posiłki, wspólne spędzanie czasu wolnego, obchodzenie urodzin czy świętowanie sukcesu któregoś z członków rodziny.
13. Ułatwiaj dziecku kontakty z rówieśnikami.
14. Naucz dziecko ( szczególnie nastolatka) konstruktywnego myślenia – nazwij niekonstruktywne myśli dziecka (np”Twoje przekonanie, że inni sądzą’ iż jesteś głupia, to czytanie w myślach”), pokaż, jak takie myślenie wpływa na jego nastrój (np. „Myśląc w ten sposób, odczuwasz smutek i nie masz ochoty spotykać się z koleżankami”), zachęć do konstruktywnego myślenia (np. „Czy takie myślenie Ci pomaga? Czy nie jesteś dla siebie zbyt surowa?”). Możesz wspólnie ze swoim nastoletnim dzieckiem stworzyć listę konstruktywnych myśli, np.:

Popełniam błędy, ale wiele rzeczy robię dobrze.

Jestem dla siebie za bardzo surowa, jestem całkiem w porządku.

Akceptuję siebie takiego, jakim jestem.

Nie można być lubianym przez wszystkich. Niektóre osoby mnie lubią i to jest w porządku.

Są osoby, które mnie lubią i dla których jestem ważny. Mam przyjaciół.

Rodzice chcą mi pomoc. Czasem wydają się niesprawiedliwi, ale gdy się lepiej zastanowię, uważam, że są w porządku.

Nie jestem odpowiedzialny za wszystkie problemy.

Muszę próbować dalej.

Nie mam dowodów na to, że przyszłość będzie taka czarna, jak myślę.

15. 15. Rozmawiaj ze swoim dzieckiem, słuchaj go uważnie, powstrzymaj się od „dobrych rad” i oceniania.